Rotte eieren en frisse lucht

Wanneer ik mijn ogen sluit hoor ik ver in de achtergrond geroezemoes in het Frans en Duits. Het gekletter van het smeltwater op de rotsen, en af en toe een zacht briesje.

Mijn voeten tintelen maar ik ben nog steeds bevriend met mijn leenschoenen. Alleen mijn linkerknie doet zeer, maar bloedt niet. De zon is fel en warm, en warmt me weer op.

Het ruikt hier naar rotte eieren en frisse lucht tegelijkertijd. En toch heeft een broodje ham met een fles water me nog nooit zo goed gesmaakt als hier. Hier op een hoogte van 1886 meter middenin de Rode krater van de nog steeds actieve vulkaan.

R.E.A.L dormss!

Dag 8 / 5 november 2011 / Auckland

Ben helemaal klaar met Auckland. Ben zo blij dat we vandaag weer verder gaan. Auckland is niet geslaagd voor de test. Wat een nacht!

Gisteravond hadden Jane en ik al zo onze bedenkingen toen we rond 8 uur onze tas op een vrij bed zwiepte. De slaapzaal met 12 bedden stonk nu al naar zweterige en dronken mannen. Maar goed het was maar voor 1 nacht, so how bad can it be, right?

Well….. Ik heb best al wat hostels gezien maar laten we zeggen dat ik nu pas echt weet wat een hostel in houdt. Op vrijdagavond in een 7 verdiepingen Nomads hostel verblijven is leuk als je gaat stappen in Auckland. Maar als je de volgende morgen om 6:30 weer je bed uit moet is het geen succes.

De uitdaging begon al in de keuken. We dachten dat we rond 9 uur wel rustig onze etensresten konden omtoveren in iets van een maal. Dat dachten er echter meer. Ik heb werkelijk nog nooit zo veel mensen in een keuken gezien. Iedereen stond zij aan zij, twee rijen dik tussen de achtergelaten vieze pannen en potten zijn maal te bereiden. Niet echt H.A.C.C.P

Met veel moeite kregen we de meloen en yoghurt tussen de overige plastic zakken in de koelkast gepropt. Terwijl er een groep meiden in bikini van de whirlpool op het dak, door de keuken naar de sauna loopt, besluiten wij het vanavond maar met wat toast en een appel te doen en lezen nog wat in bed.

Normaal gesproken zijn stapelbedden al wat krakerig en piepen bij elke beweging, maar als het hostel zich boven een discotheek bevind en bij elke bas de bedden synchroon tegen de muren aan knallen doe je letterlijk geen oog dicht. Wat dan wel weer leuk is als midden in de nacht roomies stomdronken de kamer opkomen en bij iemand in bed gaan liggen omdat ze denken dat het hun bed is. ( ik lag gelukkig boven) Of wanneer twee mensen denken hetzelfde bed te hebben, en een van de twee een schone onderbroek van iemand anders onder een kussen vinden en roepen; “ ieuuh! These are not my knickers? Bloody hell Are these your knickers? Somebody put knickers under my pillow!

Met flinke wallen onder de ogen worstelen Jane en ik ons naar de receptie waar een man met een enorm Afro kapsel staat te swingen op Michael jackson. @Nonmads the party must go on 24hours a day!

Wat ben je lelijk van dichtbij!

Dag 7 / 4 november 2011 / Auckland

Weer schrik ik wakker van het remmen. Damn, toch weer in slaap gevallen. Al vanaf Phaia ben ik aan het vechten tegen het dichtvallen van mijn ogen. Ik kan er weinig aan doen maar wanneer de bus begint te rijden val ik in slaap. Het zal waarschijnlijk wel met de deinende beweging te maken hebben. Gelukkig ben ik niet de enige. Jane ( sinds de busrit van Auckland naar Phaia zijn we de jut en jul van magic) is ook weer in slaap gevallen.

Het uitzicht om bij wakker te worden is prachtig. De skyline van Auckland tegen een roze, paarse ondergaande zo, terwijl op de voorgrond allerlei bootjes dobberen in de haven. Misschien moet ik Auckland toch maar een tweede kans geven.

Ik ben gek op steden maar Auckland heeft mijn hart nog lang niet veroverd. Het is een eigenaardige stad. Om te beginnen is de Skytower als HET herkenningspunt een vreemd ding. Van veraf valt het een beetje in het niet en vanaf dichtbij ( heel dichtbij ) is het gewoonweg lelijk. Ik bedoel de Eiffel toren is ook niet echt moeders mooiste. Maar het is wel groot, indrukwekkend en als het 's avonds verlicht is best mooi. De Skytower vind ik echt een lelijk ding.

Verder verbaast het me dat er buiten de outdoor winkels weinig winkelketens te vinden zijn, laat staan grote warenhuizen. Alles bestaat uit kleine winkeltjes en boetiekjes. Behalve de coffeeshops. In Schotland waren ze erg gek op de Starbucks en Costa, maar hier is het ongeveer om en om; winkel, coffeeshop, winkel, coffeeshop...

Omdat we geen zin in hebben om met alle tassen te wachten op een stoplicht wat begint te piepen lopen we door rood heen. De eerste keer oversteken in Auckland was nog een heel avontuur : ) Ten eerste schrik je je helemaal gek door het enorme geluid wat naast je uit de paal komt wanneer het licht groen wordt. Als je vervolgens van de schrik bekomen bent knippert het licht alweer rood. Wist ik veel dat je mag blijven lopen zo lang het licht knippert!

Niet snel nadat we het busstation verlaten hebben, sjokken Jane en ik een van de vele heuvels op. Voordat we het doorhebben lopen er twee meiden naast ons die de twee tassen uit Jane haar handen graaien terwijl ze roepen: You poor thing! It's so heavy! We're you going? De twee meiden zetten ons met tassen en al af bij Nomads en vragen of we het zeker weten of we niet mee willen naar een stripclub. Yep, ik geef Auckland toch een tweede kans.

Alleen op de wereld

Dag 1 - 3 / vrijdag 29 oktober tm zondag 31 oktober Amsterdam - Dubai - Kuala Lumpur - Melbourne - Auckland

Ruim 33 uur, een grove 16500 km, 4 luchthavens, 6 vliegtuigmaaltijden , 5 films en ongeveer 4 uurtjes slaap later lijkt nu toch het moment aangebroken om me serieus af te vragen wat ik hier in hemelsnaam zit te doen.

Elke kik die ik geef in gate 15, moet zonder moeite ook te horen zijn in gate 1. Alle winkels zijn dicht. Er is op de koffiejongen na in de verste verte geen mens te zien. Je hoort de wind langs het gebouw razen, terwijl de airco er gierend nog een steentje bovenop gooit. Wat doe ik hier???

Op het verlaten Melbourne airport is het om 0300 's nachts te stil om te slapen. Bij elk geluidje zit je rechtovereind om er zeker van te zijn dat je rugtas nog onder je hoofd ligt. Een echte doorgewinterder reiziger ben ik nog lang niet. Maar er is hoop; De stoelen liggen eigenlijk zo gek nog niet en wanneer je je capuchon zo ver mogelijk over je hoofd trekt rust je toch een beetje uit.

Waarom wilde ik per se ook alweer naar de andere kant van de wereld? Heel eerlijk ik weet het niet meer. Mijn benen wegen lood, mijn wangen hebben sinds Oostenrijk niets anders meer gedaan dan gloeien, mijn grijze sokken zijn nog grijzer, en mijn joggingbroek heeft er inmiddels wat vlekjes bij gekregen ( ik ben zo blij met mijn joggingbroek!) O! Ik zou wel weer eens een warm hap willen eten.

Nog even volhouden Veer en dan staan de brede rugby mannen op je te wachten....

Pffff..

Goed daar gaat ie dan...

All you need is two feet and a heartbeat. Right?