Dag 31 - 28 November - Maandag

De afgelopen uren heb ik drie zogenaamde internationale luchthavens gezien. De meest logische eis aan een internationale luchthaven lijkt dat er ook een vlucht van buiten het eigen land op de landingsbaan binnenkomt rollen. Mijn verwachtingen bij een internationaal airport zijn daarom wellicht wat te hoog, maar zowel op Christchurch als Bangkok was de keuze achter de douane dramatisch. En Sydney was gewoon klein. Maar dan is daar Dubai.

Kijk Dubai is met recht een internationaal Airport. Het is groot, de winkels zijn altijd open, en het krioelt er van de nationaliteiten. Het is zelfs zo internationaal dat niemand weet of je nou rechts of links moet lopen. Leuk wanneer je het constateert, maar het wordt steeds irritanter wanneer je er al aardig wat vluchturen op heb zitten en je benen wederom twee blokken beton zijn. Dan wil je niet vuil aangekeken worden door een mysterieuze sierlijke gesluierde vrouw, of een zakenman in een jurk omdat je voor hun voeten loopt.

Het is echt ongelofelijk hoe snel de tijd gegaan is. Aan het begin van mijn langste en verste reis ooit was ik nog bang dat ik heimwee zou krijgen naar mijn eigen stad, of de mensen om me heen te veel zou missen. Maar daar heb ik echt de tijd niet voor gekregen. De tijd is voorbij gevlogen. Helemaal op het zuidereiland. Daar is zoveel te doen en te zien. Daar kun je rustig een jaar voor uittrekken. En nu, nu ben ik alweer op de terugweg. Naar NL een dag terug in de tijd.

·Welkom op Zuidereiland

De trip met de ferry is helemaal goed gegaan. Geen witte zakjes, maar helaas ook geen zeehonden of dolfijnen onderweg. De meeste tijd heb ik op het dak van de ferry doorgebracht. Neus in de wind en genieten van al het moois wat voorbij komt.

Aan de andere kant verwelkomt het Zuidereiland me met het meest schattige hostel ooit. YHA Picton komt uit grootmoedertijd. Overal tapijt op de vloer, eikenhouten stapelbedden en gebloemde fauteuils om de open haard in de huiskamer. Na een heerlijke pizza met zalm en een Steinberger in een lokaal restaurantje heb ik me heerlijk naast de haast genesteld. Met een glas rode wijn in de hand en dikke skisokken aan heb ik de hele avond de klok in de huiskamer horen tikken. Mmm vakantie J

· L’excursion de Nelson

In Nelson had ik nog steeds een irritante Fransman achter me aan lopen. Ik was dan ook meer dan dankbaar toen ik Hendrik de hand schudde. Een gezellige Groninger die graag vertelde over zijn reis van een jaar door Afrika heen. Laurent, de fransman, droop snel af toen we heel asociaal alleen maar in het Nederlands bleven praten.

Het vervelende of handige (net hoe je het bekijkt) is dat er bij Magic aan het begin van een de dag een activiteitenlijst door de bus heen gaat. Je kan je hierop inschrijven. Laurent had inmiddels al twee keer gevraagd of ik wist wat ik ging doen. Omdat ik geen antwoord gaf waar hij wat mee kon (“it depends on the weather”) heeft hij blijkbaar op het clipboard gekeken want de volgende ochtend vroeg in het busje op weg naar Abel Tasman zat hij breed glimlachend voorin de bus. Ik was al niet echt in een al te beste bui want het goot van de hemel en het was gewoon te vroeg.

Om een irritant verhaal kort te maken, ik heb besloten dat het ook mijn vakantie was. En ik ben nou eenmaal niet op de wereld gezet om mannen te vergezellen die zich niet zichzelf kunnen vermaken. Toch? Dan maar iets minder aardig. Uiteindelijk heb ik het grootste deel van de Abel Tasman vlak voor de fransman gelopen. Maar wel heerlijk rustig alleen. Genoten van al het groen en het uizicht op de zee.

Met de kajak gingen we ’s middags weer terug naar het startpunt. Hartstikke leuk kajakken op zee. Helaas waren het 2 persoon kajak, en drie keer raden bij wie ik in de kajak zat L Maar het leuke van achterin zitten is dat je stuurt en dus bepaalt waar je heen gaat, zo af en toe heel per ongeluk een sloot water voor je voorbuurman kan creëren, en het meteen ziet wanneer meneer stopt met peddelen. “Mauviet!”

·Franz Josef Glacier

Hendrik en ik waren elkaar niet meer tegengekomen in Nelson. Des te leuker was het om weer bij te kletsen in de bus. We hebben ons prima vermaakt op het terras terwijl onze Magic Bus het net buiten Nelson af liet weten. Het is zo lekker om in de zon te zitten terwijl je weet dat het thuis veel kouder is.

In Franz Josef heb ik de HeliHike gedaan. Hier heb ik het meest van alles naar uitgekeken. Het was mijn eerste vlucht met een helikopter. Wat een gaaf geluid maken die wieken whoppopopwhop! In 10 minuten stegen we van de vallei op naar de gletsjer. Net iets te snel denk ik want toen ik boven was had ik even nodig om mijn maag weer op orde te krijgen. Het lopen over de gletsjer was geweldig.

Het duurde even voordat ik de cramptons onder mijn logge schoenen vertrouwde, maar daarna was het zo lollig om over dat ijs heen te hobbelen. En zo mooi! Het ijs is zo geconcentreerd of compact dat het helder blauw is. Prachtig! Het was een hele mooie dag, en op het midden van de dag was het ijs dan ook goed aan het smelten. Af en toe rolde er een flink gedonder door de vallei heen en dan viel er weer een enorm ijsblok naar beneden.

Na afloop gierde de adrenaline door mijn lijf! Ik zweefde van het helikopterplatform terug naar de kleedruimte en het enige wat ik kon doen lachten terwijl de tranen over mijn wangen liepen. Ik heb in tijden niet zo iets leuks gedaan.

·Queenstown

Tja, Queenstown. Queenstown, de stad waarvan veel mensen roepen dat het geweldig is! Feest, zo gaaf daar moet je een paar dagen blijven hangen! Misschien ben ik te saai, liggen mn interesses gewoon ergens anders of ben ik ( na gisteren zegt men dat ik me daar nu druk om zou moeten gaan maken ) te oud, maar Queenstown. Mwaah. Terwijl ik van bovenaan de heuvel het dorpje in kwam lopen kreeg ik toch een beetje een Dejavu gevoel. Het dorp doet me door al zijn smalle straatjes, steegjes en hoekjes een beetje denken aan de Market Dome. Het huttenheugte /apres ski gevoel ten top. Om en om; restaurant, café, restaurant, café, winkeltje voor je souvenirs en die zwembroek die je vergeten was, en dan weer restaurant, café, enfin…

Ik heb echt mijn best gedaan. Heb zelfs een adrenaline rush overwogen. Maar terwijl ik bovenop de berg stond waar de paragliders naar beneden gingen dacht ik: kom op! Ik ga toch niet met mijn volle verstand van een berg af hollen!

Queenstown is wel een goed vertrekpunt voor de Milford Sound dagtrip. Prachtig! Vooral het ritje met de bus van Te Anau tot het vertrekpunt van de boot is geweldig. Zo veel mooie uitzichten dat is niet te beschrijven. De boottrip was leuk, en de watervallen prachtig, maar het haalde het niet bij het groen van de busrit.

·Dunedin

Ok dit is de eerste keer dat ik “by myself” ben en me alleen voel. Niet verdrietig alleen maar heel erg bewust alleen. Ik zin in de Speights Ale House en kom net uit de brouwerij rondleiding. Daar zit ik dan achterin de zaak, in het verste donkerste hoekje tussen twee groepen in gezet. “Table for One”

In Nelson ben ik ook buiten de deur wezen eten, maar toen was het mijn eigen keus en was ik in een goede bui, waardoor ik lekker de ruimte in heb lopen koekeloeren. Omdat het me vanavond verraste beviel het me helemaal niet. En ik had ook geen back-up notitieblok mee om in de schrijven tussen de gangen door. Ik had verwacht dat we met de mensen van de rondleiding gezamenlijk zouden eten. Niet dus.

Het hostel in Dunedin is even een klim tegen de heuvel op, maar wel weer de moeite waard. Helaas valt Dunedin me als levendige en grootte studentenstad me een beetje tegen. Heel stiekem had ik het speciaal zo ingepland dat ik op mijn B-day in het Edinburgh van NZ zou aankomen. Wat een belediging voor Edinburgh! In betere tijden was Dunedin een rijke stad geweest en snel uitgebreid. Echter lijkt er sinds die tijd niet veel meer aan gedaan te zijn. Geen tot weinig hoogbouw ook. Hetgeen wat alleen zorgt voor het woord stad is de omvang en het geraas van de auto’s

Dunedin is wel een goede stad voor het shoppen voor de laatste souvenirs. Gelukt! En ik ben ook door wat platenzaken af te lopen heel wat meer te weten gekomen over de lokale muziekstroming. Leuk!

Lake Tekaupo

Het leuke aan de Magic bus vind ik dat er niet alleen jonge backpackers instappen met het doel om zich elke avond vol te laten lopen. De nationaliteiten, leeftijden, interesses en ‘type mensen’ ( als je het zo mag noemen) verschillen nogal. Gedurende de vier weken ben ik al een paar keer aan de praat geraakt met een Canadees echtpaar van ik denk ergens achter in de 60 die met z’n tweetjes gezellig met de bus rondtoeren. De gezamenlijke slaapzalen in de hostels slaan ze echter wel over. En geef ze eens ongelijk.

En daar zaten we dan met Alan de buschauffeur ( de initiator van de BBQ ) het Canadese echtpaar, een Japans stelletje wat geen woord Engels sprak, een Belgische, Duitsers en ik. Lekker zooitje bij elkaar, om de picknick tafel heen aan het turkoois blauwe Lake Tekaupo. Een betere laatste NZ avondmaal had ik me niet kunnen wensen.

·Christchurch

Christchurch, eindbestemming van de tour. Terwijl we met de bus steeds dichterbij de stad kwamen, hoe meer ik automatisch op zoek ging naar ellende. Heel stom, menselijk, maar op het moment dat ik me dat besefte, voelde ik me direct schuldig. Uiteindelijk heb ik toch het centrum van de stad bezocht en gezien hoe krachtig de natuur kan zijn.

Verder heb ik de laatste twee dagen vooral van het prachtige mooie weer en de luxe van een privé kamer genoten. Heerlijk om gewoon je tas te kunnen laten staan, niet wakker te worden van andermans gesnurk, en je spullen gewoon te laten slingeren! Kan niet wachten totdat ik thuis weer onder de douche kan staan wanneer ik wil en in mijn eigen bed te liggen.