Dag 29 / 26 November 2011 / Christchurch

Het straatbeeld wordt bepaald door borden met “ Road Closed” en “No Exit”. Pionnen, linten en ijzeren afzethekken vormen een triest lint door de stad. Van veel kerken en oude gebouwen staat het torentje voor het gebouw. Ramen zijn afgetimmerd en elk pand heeft een oranje of rode sticker. Ik ben om het afgezette gebied heengelopen. Overal staat met oranje graffiti op de deuren gespoten welk reddingsteam op welke datum hoe laat het pand inging, en weer uit is gegaan.

Gisteren in de bus hoorde ik op de radio dat er groepen mensen voor het eerst onder begeleiding het Cathedral Square op mochten. Ik had niet verwacht dat ik als toerist daar ook bij zou mogen horen. Maar ik liep er ongepland tegenaan en werd door de bewaking op een bord gewezen dat ik eerst moest lezen. Wanneer ik het gebied inging was dit op eigen risico. Daarbij moest ik mijn paspoort op mijn lijf dragen en me goed beseffen dat als er een naschok kwam ik het gebied wel eens niet levend uit kon komen. Toch ben ik het gebied ingegaan zonder er ook maar over te twijfelen. Stom eigenlijk.

Gisteren bij de supermarkt had ik me al ongemakkelijk gevoeld met mijn compact camera. En toch wilde ik de scheuren in de wanden en vloeren als herinnering meenemen als bewijs van de kracht van het natuurgeweld. Vandaag heb ik er bewust voor gekozen om de spiegelreflex niet mee te nemen. Achteraf was het toch onzinnig geweest. Deze ellende, puinhopen, verlaten straten en het gevoel dat dat oplevert kun je toch niet vastleggen op een foto. Dat verdovend gevoel wat door je lijf kruipt, terwijl langzaam je mond droger wordt en er zich een enorme brok in je keel vormt.

Christchurch. De oudste stad van NZ, ook wel de meest Engelse stad van NZ genoemd. Een stad met ruim 380.000 inwoners. Christchurch, die op 22 februari na een aantal eerdere aardbevingen een beving met een kracht van 6.2 op de schaal van richter te verduren kreeg. De beving op ongeveer 3 km van de oppervlakte beëindigde in nog een 10 seconden het leven van 75 mensen en veranderde het centrum van in een spookstad.

Veel huizen zijn niet bewoonbaar meer. De grond is vaak bijna een meter gezakt, en is niet veilig genoeg meer om te wonen. Er zijn noodwoningen neergezet door de gemeente waar burgers terecht kunnen. Het gezin uit Christchurch waar ik een dag mee doorgebracht heb vertelde dat bijna iedereen bij dezelfde maatschappij verzekerd is. Wellicht overbodig om te melden maar ze hebben het nogal druk. En als je wil dat de maatschappij uitkeert kun je pas aan je eigendommen herstelwerkzaamheden uitvoeren als er een verzekeringsagent is langs geweest.

Daarnaast is de verzekeringsmaatschappij nogal angstig om dubbel uit te keren en wacht daarom tot het gebied 3 maanden naschok vrij is geweest. Nu negen maanden later is het gebied 4 weken naschok vrij. Een taxichauffeurs hoopt dat de naschokken wegblijven zodat hij snel met zijn gezin weer terug kan naar zijn eigen huis. Inmiddels hebben ze al 6 keer hun bezittingen moeten oppakken en verhuizen. En niet altijd was er ruimte om met z’n allen op een plek samen te wonen.

Inmiddels heb ik al een aantal locals gesproken en gevraagd wat zij nu van het ramptoerisme vinden. Hetgeen ze zich alleen kwaad om maken is dat de toeristensector afraad om Christchurch te bezoeken. Magic Bus bijvoorbeeld stopt alleen nog op verzoek in Christchurch. Het is geen vaste stop meer. Schande!, vinden de inwoners. Hun stad heeft nog steeds zoveel te bieden. De tuinen, musea, theater en andere delen van de stad. En het geld van de toeristen is hard nodig om de bedrijven en de economie draaiende te houden.

Je kon zien dat dit een grote levendige stad geweest moest zijn. Hoge gebouwen van Deloitte, IBM, en Nationale banken. Enorm grootte Novotels en Holiday inss staan er verlaten bij. Ik denk dat er zomaar eens 5000 bedden onbruikbaar zijn geworden. Voor een land waar het gemiddelde inkomen voor 40% uit toerisme komt moet dit een enorme klap zijn.

Tijdens mijn bezoek heb ik me vaak ongemakkelijk, emotioneel en een buitenstaander gevoeld. Maar ik ben toch blij dat ik ook naar Christchurch geweest ben. Niet allen dit geweldig mooie land bewonderen, maar ook interesse tonen in de tegenslagen, en je verbazen over de Kiwi’s. De kiwi’s die midden tussen de puinhopen een mini-dorpje hebben gecreëerd van kleurrijke containers. Een dorpje met kleine winkeltjes en eettentjes. De bestrating is gloednieuw en de bloemenperkje ’s staan vol met kleurige zonnebloemen. En dit alles tegen een horizon van halve gebouwen en bouwkranen. Wederom het bewijs van hoe sterk en vindingrijk de Nz’ers zijn.