Dag 7 / 4 november 2011 / Auckland

Weer schrik ik wakker van het remmen. Damn, toch weer in slaap gevallen. Al vanaf Phaia ben ik aan het vechten tegen het dichtvallen van mijn ogen. Ik kan er weinig aan doen maar wanneer de bus begint te rijden val ik in slaap. Het zal waarschijnlijk wel met de deinende beweging te maken hebben. Gelukkig ben ik niet de enige. Jane ( sinds de busrit van Auckland naar Phaia zijn we de jut en jul van magic) is ook weer in slaap gevallen.

Het uitzicht om bij wakker te worden is prachtig. De skyline van Auckland tegen een roze, paarse ondergaande zo, terwijl op de voorgrond allerlei bootjes dobberen in de haven. Misschien moet ik Auckland toch maar een tweede kans geven.

Ik ben gek op steden maar Auckland heeft mijn hart nog lang niet veroverd. Het is een eigenaardige stad. Om te beginnen is de Skytower als HET herkenningspunt een vreemd ding. Van veraf valt het een beetje in het niet en vanaf dichtbij ( heel dichtbij ) is het gewoonweg lelijk. Ik bedoel de Eiffel toren is ook niet echt moeders mooiste. Maar het is wel groot, indrukwekkend en als het 's avonds verlicht is best mooi. De Skytower vind ik echt een lelijk ding.

Verder verbaast het me dat er buiten de outdoor winkels weinig winkelketens te vinden zijn, laat staan grote warenhuizen. Alles bestaat uit kleine winkeltjes en boetiekjes. Behalve de coffeeshops. In Schotland waren ze erg gek op de Starbucks en Costa, maar hier is het ongeveer om en om; winkel, coffeeshop, winkel, coffeeshop...

Omdat we geen zin in hebben om met alle tassen te wachten op een stoplicht wat begint te piepen lopen we door rood heen. De eerste keer oversteken in Auckland was nog een heel avontuur : ) Ten eerste schrik je je helemaal gek door het enorme geluid wat naast je uit de paal komt wanneer het licht groen wordt. Als je vervolgens van de schrik bekomen bent knippert het licht alweer rood. Wist ik veel dat je mag blijven lopen zo lang het licht knippert!

Niet snel nadat we het busstation verlaten hebben, sjokken Jane en ik een van de vele heuvels op. Voordat we het doorhebben lopen er twee meiden naast ons die de twee tassen uit Jane haar handen graaien terwijl ze roepen: You poor thing! It's so heavy! We're you going? De twee meiden zetten ons met tassen en al af bij Nomads en vragen of we het zeker weten of we niet mee willen naar een stripclub. Yep, ik geef Auckland toch een tweede kans.