ikganaarnz.reismee.nl

Vechten tegen de vermoeidheid

Nadat ik heerlijk onder mijn eigen douche gestaan heb, loop ik weer helemaal fris, fruitig maar doodmoe mijn eigen stad in.

Bij het binnenrijden in Haarlem bleek al snel dat er in 4 weken tijd toch best wel wat kan veranderen. De brug naar de Waardepolder was open, er stonden ineens ondergrondse vuilnisbakken voor de deur, en het speelpleintje was niet meer. De bladeren van de bomen zijn ineens roodbruin, en om half 5 begint het al te schemeren!

Om de jetlag tegen te gaan leek een wandeling door de binnenstad een goed idee. Ik voel me meteen weer thuis. Overal in de stad hangt de geur van speculaas en oliebollen en ik besef me ineens dat ik de intocht van sinterklaas gemist heb.

Buiten Haarlem om zal er ook wel het een en ander gebeurd zijn. Ik heb werkelijk geen idee. Wellicht betalen we tegenwoordig wel weer met de gulden, en wie zegt dat Rutte nog minister – president is? Zorgen voor later. Nu eerst mijn trouwe gele fiets halen, rustig naar huis fietsen, eten en lekker slapen. Ik ben weer thuis!

Ik wil iedereen bedanken voor alle leuke, kritische en lieve reacties, mailtjes en sms’jes. Het geeft mij altijd een goed gevoel als ik mijn belevenissen toch een beetje kan delen. Hopelijk hebben jullie ook genoten. De komende dagen zal ik nog wat puntjes op de i zetten, maar dan zit mijn vaknatie er toch echt op. Tot snel!

J Vera

Tijd reizig(st)er

Dag 31 - 28 November - Maandag

De afgelopen uren heb ik drie zogenaamde internationale luchthavens gezien. De meest logische eis aan een internationale luchthaven lijkt dat er ook een vlucht van buiten het eigen land op de landingsbaan binnenkomt rollen. Mijn verwachtingen bij een internationaal airport zijn daarom wellicht wat te hoog, maar zowel op Christchurch als Bangkok was de keuze achter de douane dramatisch. En Sydney was gewoon klein. Maar dan is daar Dubai.

Kijk Dubai is met recht een internationaal Airport. Het is groot, de winkels zijn altijd open, en het krioelt er van de nationaliteiten. Het is zelfs zo internationaal dat niemand weet of je nou rechts of links moet lopen. Leuk wanneer je het constateert, maar het wordt steeds irritanter wanneer je er al aardig wat vluchturen op heb zitten en je benen wederom twee blokken beton zijn. Dan wil je niet vuil aangekeken worden door een mysterieuze sierlijke gesluierde vrouw, of een zakenman in een jurk omdat je voor hun voeten loopt.

Het is echt ongelofelijk hoe snel de tijd gegaan is. Aan het begin van mijn langste en verste reis ooit was ik nog bang dat ik heimwee zou krijgen naar mijn eigen stad, of de mensen om me heen te veel zou missen. Maar daar heb ik echt de tijd niet voor gekregen. De tijd is voorbij gevlogen. Helemaal op het zuidereiland. Daar is zoveel te doen en te zien. Daar kun je rustig een jaar voor uittrekken. En nu, nu ben ik alweer op de terugweg. Naar NL een dag terug in de tijd.

·Welkom op Zuidereiland

De trip met de ferry is helemaal goed gegaan. Geen witte zakjes, maar helaas ook geen zeehonden of dolfijnen onderweg. De meeste tijd heb ik op het dak van de ferry doorgebracht. Neus in de wind en genieten van al het moois wat voorbij komt.

Aan de andere kant verwelkomt het Zuidereiland me met het meest schattige hostel ooit. YHA Picton komt uit grootmoedertijd. Overal tapijt op de vloer, eikenhouten stapelbedden en gebloemde fauteuils om de open haard in de huiskamer. Na een heerlijke pizza met zalm en een Steinberger in een lokaal restaurantje heb ik me heerlijk naast de haast genesteld. Met een glas rode wijn in de hand en dikke skisokken aan heb ik de hele avond de klok in de huiskamer horen tikken. Mmm vakantie J

· L’excursion de Nelson

In Nelson had ik nog steeds een irritante Fransman achter me aan lopen. Ik was dan ook meer dan dankbaar toen ik Hendrik de hand schudde. Een gezellige Groninger die graag vertelde over zijn reis van een jaar door Afrika heen. Laurent, de fransman, droop snel af toen we heel asociaal alleen maar in het Nederlands bleven praten.

Het vervelende of handige (net hoe je het bekijkt) is dat er bij Magic aan het begin van een de dag een activiteitenlijst door de bus heen gaat. Je kan je hierop inschrijven. Laurent had inmiddels al twee keer gevraagd of ik wist wat ik ging doen. Omdat ik geen antwoord gaf waar hij wat mee kon (“it depends on the weather”) heeft hij blijkbaar op het clipboard gekeken want de volgende ochtend vroeg in het busje op weg naar Abel Tasman zat hij breed glimlachend voorin de bus. Ik was al niet echt in een al te beste bui want het goot van de hemel en het was gewoon te vroeg.

Om een irritant verhaal kort te maken, ik heb besloten dat het ook mijn vakantie was. En ik ben nou eenmaal niet op de wereld gezet om mannen te vergezellen die zich niet zichzelf kunnen vermaken. Toch? Dan maar iets minder aardig. Uiteindelijk heb ik het grootste deel van de Abel Tasman vlak voor de fransman gelopen. Maar wel heerlijk rustig alleen. Genoten van al het groen en het uizicht op de zee.

Met de kajak gingen we ’s middags weer terug naar het startpunt. Hartstikke leuk kajakken op zee. Helaas waren het 2 persoon kajak, en drie keer raden bij wie ik in de kajak zat L Maar het leuke van achterin zitten is dat je stuurt en dus bepaalt waar je heen gaat, zo af en toe heel per ongeluk een sloot water voor je voorbuurman kan creëren, en het meteen ziet wanneer meneer stopt met peddelen. “Mauviet!”

·Franz Josef Glacier

Hendrik en ik waren elkaar niet meer tegengekomen in Nelson. Des te leuker was het om weer bij te kletsen in de bus. We hebben ons prima vermaakt op het terras terwijl onze Magic Bus het net buiten Nelson af liet weten. Het is zo lekker om in de zon te zitten terwijl je weet dat het thuis veel kouder is.

In Franz Josef heb ik de HeliHike gedaan. Hier heb ik het meest van alles naar uitgekeken. Het was mijn eerste vlucht met een helikopter. Wat een gaaf geluid maken die wieken whoppopopwhop! In 10 minuten stegen we van de vallei op naar de gletsjer. Net iets te snel denk ik want toen ik boven was had ik even nodig om mijn maag weer op orde te krijgen. Het lopen over de gletsjer was geweldig.

Het duurde even voordat ik de cramptons onder mijn logge schoenen vertrouwde, maar daarna was het zo lollig om over dat ijs heen te hobbelen. En zo mooi! Het ijs is zo geconcentreerd of compact dat het helder blauw is. Prachtig! Het was een hele mooie dag, en op het midden van de dag was het ijs dan ook goed aan het smelten. Af en toe rolde er een flink gedonder door de vallei heen en dan viel er weer een enorm ijsblok naar beneden.

Na afloop gierde de adrenaline door mijn lijf! Ik zweefde van het helikopterplatform terug naar de kleedruimte en het enige wat ik kon doen lachten terwijl de tranen over mijn wangen liepen. Ik heb in tijden niet zo iets leuks gedaan.

·Queenstown

Tja, Queenstown. Queenstown, de stad waarvan veel mensen roepen dat het geweldig is! Feest, zo gaaf daar moet je een paar dagen blijven hangen! Misschien ben ik te saai, liggen mn interesses gewoon ergens anders of ben ik ( na gisteren zegt men dat ik me daar nu druk om zou moeten gaan maken ) te oud, maar Queenstown. Mwaah. Terwijl ik van bovenaan de heuvel het dorpje in kwam lopen kreeg ik toch een beetje een Dejavu gevoel. Het dorp doet me door al zijn smalle straatjes, steegjes en hoekjes een beetje denken aan de Market Dome. Het huttenheugte /apres ski gevoel ten top. Om en om; restaurant, café, restaurant, café, winkeltje voor je souvenirs en die zwembroek die je vergeten was, en dan weer restaurant, café, enfin…

Ik heb echt mijn best gedaan. Heb zelfs een adrenaline rush overwogen. Maar terwijl ik bovenop de berg stond waar de paragliders naar beneden gingen dacht ik: kom op! Ik ga toch niet met mijn volle verstand van een berg af hollen!

Queenstown is wel een goed vertrekpunt voor de Milford Sound dagtrip. Prachtig! Vooral het ritje met de bus van Te Anau tot het vertrekpunt van de boot is geweldig. Zo veel mooie uitzichten dat is niet te beschrijven. De boottrip was leuk, en de watervallen prachtig, maar het haalde het niet bij het groen van de busrit.

·Dunedin

Ok dit is de eerste keer dat ik “by myself” ben en me alleen voel. Niet verdrietig alleen maar heel erg bewust alleen. Ik zin in de Speights Ale House en kom net uit de brouwerij rondleiding. Daar zit ik dan achterin de zaak, in het verste donkerste hoekje tussen twee groepen in gezet. “Table for One”

In Nelson ben ik ook buiten de deur wezen eten, maar toen was het mijn eigen keus en was ik in een goede bui, waardoor ik lekker de ruimte in heb lopen koekeloeren. Omdat het me vanavond verraste beviel het me helemaal niet. En ik had ook geen back-up notitieblok mee om in de schrijven tussen de gangen door. Ik had verwacht dat we met de mensen van de rondleiding gezamenlijk zouden eten. Niet dus.

Het hostel in Dunedin is even een klim tegen de heuvel op, maar wel weer de moeite waard. Helaas valt Dunedin me als levendige en grootte studentenstad me een beetje tegen. Heel stiekem had ik het speciaal zo ingepland dat ik op mijn B-day in het Edinburgh van NZ zou aankomen. Wat een belediging voor Edinburgh! In betere tijden was Dunedin een rijke stad geweest en snel uitgebreid. Echter lijkt er sinds die tijd niet veel meer aan gedaan te zijn. Geen tot weinig hoogbouw ook. Hetgeen wat alleen zorgt voor het woord stad is de omvang en het geraas van de auto’s

Dunedin is wel een goede stad voor het shoppen voor de laatste souvenirs. Gelukt! En ik ben ook door wat platenzaken af te lopen heel wat meer te weten gekomen over de lokale muziekstroming. Leuk!

Lake Tekaupo

Het leuke aan de Magic bus vind ik dat er niet alleen jonge backpackers instappen met het doel om zich elke avond vol te laten lopen. De nationaliteiten, leeftijden, interesses en ‘type mensen’ ( als je het zo mag noemen) verschillen nogal. Gedurende de vier weken ben ik al een paar keer aan de praat geraakt met een Canadees echtpaar van ik denk ergens achter in de 60 die met z’n tweetjes gezellig met de bus rondtoeren. De gezamenlijke slaapzalen in de hostels slaan ze echter wel over. En geef ze eens ongelijk.

En daar zaten we dan met Alan de buschauffeur ( de initiator van de BBQ ) het Canadese echtpaar, een Japans stelletje wat geen woord Engels sprak, een Belgische, Duitsers en ik. Lekker zooitje bij elkaar, om de picknick tafel heen aan het turkoois blauwe Lake Tekaupo. Een betere laatste NZ avondmaal had ik me niet kunnen wensen.

·Christchurch

Christchurch, eindbestemming van de tour. Terwijl we met de bus steeds dichterbij de stad kwamen, hoe meer ik automatisch op zoek ging naar ellende. Heel stom, menselijk, maar op het moment dat ik me dat besefte, voelde ik me direct schuldig. Uiteindelijk heb ik toch het centrum van de stad bezocht en gezien hoe krachtig de natuur kan zijn.

Verder heb ik de laatste twee dagen vooral van het prachtige mooie weer en de luxe van een privé kamer genoten. Heerlijk om gewoon je tas te kunnen laten staan, niet wakker te worden van andermans gesnurk, en je spullen gewoon te laten slingeren! Kan niet wachten totdat ik thuis weer onder de douche kan staan wanneer ik wil en in mijn eigen bed te liggen.

"Road Closed"

Dag 29 / 26 November 2011 / Christchurch

Het straatbeeld wordt bepaald door borden met “ Road Closed” en “No Exit”. Pionnen, linten en ijzeren afzethekken vormen een triest lint door de stad. Van veel kerken en oude gebouwen staat het torentje voor het gebouw. Ramen zijn afgetimmerd en elk pand heeft een oranje of rode sticker. Ik ben om het afgezette gebied heengelopen. Overal staat met oranje graffiti op de deuren gespoten welk reddingsteam op welke datum hoe laat het pand inging, en weer uit is gegaan.

Gisteren in de bus hoorde ik op de radio dat er groepen mensen voor het eerst onder begeleiding het Cathedral Square op mochten. Ik had niet verwacht dat ik als toerist daar ook bij zou mogen horen. Maar ik liep er ongepland tegenaan en werd door de bewaking op een bord gewezen dat ik eerst moest lezen. Wanneer ik het gebied inging was dit op eigen risico. Daarbij moest ik mijn paspoort op mijn lijf dragen en me goed beseffen dat als er een naschok kwam ik het gebied wel eens niet levend uit kon komen. Toch ben ik het gebied ingegaan zonder er ook maar over te twijfelen. Stom eigenlijk.

Gisteren bij de supermarkt had ik me al ongemakkelijk gevoeld met mijn compact camera. En toch wilde ik de scheuren in de wanden en vloeren als herinnering meenemen als bewijs van de kracht van het natuurgeweld. Vandaag heb ik er bewust voor gekozen om de spiegelreflex niet mee te nemen. Achteraf was het toch onzinnig geweest. Deze ellende, puinhopen, verlaten straten en het gevoel dat dat oplevert kun je toch niet vastleggen op een foto. Dat verdovend gevoel wat door je lijf kruipt, terwijl langzaam je mond droger wordt en er zich een enorme brok in je keel vormt.

Christchurch. De oudste stad van NZ, ook wel de meest Engelse stad van NZ genoemd. Een stad met ruim 380.000 inwoners. Christchurch, die op 22 februari na een aantal eerdere aardbevingen een beving met een kracht van 6.2 op de schaal van richter te verduren kreeg. De beving op ongeveer 3 km van de oppervlakte beëindigde in nog een 10 seconden het leven van 75 mensen en veranderde het centrum van in een spookstad.

Veel huizen zijn niet bewoonbaar meer. De grond is vaak bijna een meter gezakt, en is niet veilig genoeg meer om te wonen. Er zijn noodwoningen neergezet door de gemeente waar burgers terecht kunnen. Het gezin uit Christchurch waar ik een dag mee doorgebracht heb vertelde dat bijna iedereen bij dezelfde maatschappij verzekerd is. Wellicht overbodig om te melden maar ze hebben het nogal druk. En als je wil dat de maatschappij uitkeert kun je pas aan je eigendommen herstelwerkzaamheden uitvoeren als er een verzekeringsagent is langs geweest.

Daarnaast is de verzekeringsmaatschappij nogal angstig om dubbel uit te keren en wacht daarom tot het gebied 3 maanden naschok vrij is geweest. Nu negen maanden later is het gebied 4 weken naschok vrij. Een taxichauffeurs hoopt dat de naschokken wegblijven zodat hij snel met zijn gezin weer terug kan naar zijn eigen huis. Inmiddels hebben ze al 6 keer hun bezittingen moeten oppakken en verhuizen. En niet altijd was er ruimte om met z’n allen op een plek samen te wonen.

Inmiddels heb ik al een aantal locals gesproken en gevraagd wat zij nu van het ramptoerisme vinden. Hetgeen ze zich alleen kwaad om maken is dat de toeristensector afraad om Christchurch te bezoeken. Magic Bus bijvoorbeeld stopt alleen nog op verzoek in Christchurch. Het is geen vaste stop meer. Schande!, vinden de inwoners. Hun stad heeft nog steeds zoveel te bieden. De tuinen, musea, theater en andere delen van de stad. En het geld van de toeristen is hard nodig om de bedrijven en de economie draaiende te houden.

Je kon zien dat dit een grote levendige stad geweest moest zijn. Hoge gebouwen van Deloitte, IBM, en Nationale banken. Enorm grootte Novotels en Holiday inss staan er verlaten bij. Ik denk dat er zomaar eens 5000 bedden onbruikbaar zijn geworden. Voor een land waar het gemiddelde inkomen voor 40% uit toerisme komt moet dit een enorme klap zijn.

Tijdens mijn bezoek heb ik me vaak ongemakkelijk, emotioneel en een buitenstaander gevoeld. Maar ik ben toch blij dat ik ook naar Christchurch geweest ben. Niet allen dit geweldig mooie land bewonderen, maar ook interesse tonen in de tegenslagen, en je verbazen over de Kiwi’s. De kiwi’s die midden tussen de puinhopen een mini-dorpje hebben gecreëerd van kleurrijke containers. Een dorpje met kleine winkeltjes en eettentjes. De bestrating is gloednieuw en de bloemenperkje ’s staan vol met kleurige zonnebloemen. En dit alles tegen een horizon van halve gebouwen en bouwkranen. Wederom het bewijs van hoe sterk en vindingrijk de Nz’ers zijn.

You can run...

but you can't hide!

Ik denk ik zorg er gewoon voor dat ik zo ver weg als mogelijk ben. Dan vergeten jullie het vast.... :)

Bedankt voor alle mailtje's, reactie's en smsjes! Proost!

Kia Ora!

KIWI Encounter

Dag 20 / 17 November 2011 / Franz Joseph Glacier

Mijn eerste KIWI Encounter heb ik beleefd in de Magic Bus zonder dat ik er enig benul van had. Er liepen twee grote en twee kleine kiwi's in de berm. Wist ik veel dat het kiwi's waren.

En dan heb je een chauffeur ( die zichzelf Soap??? noemt. En hij vind zichzelf erg lollig; 'Everyone that is missing please put your hands up. Alright no one missing, let's go!')die nadat je voorbij de beestjes geraasd bent roept 'O, by the way, that were kiwi birds' Bij aankomst in Franz Joseph begon het te regenen en leek de Kiwi Adventure me een leuke echte kennismaking met het nationale symbool van Nieuw Zeeland.

De Kiwi bird heeft geen vleugels. Hierdoor is het eigenlijk één grote bruine bol met fluffige veertje's. Aaaahhh!!! Knuffelen! Het beestje loopt rustig rond te scharrelen als een kip, en wroet tegelijkertijd met zijn lange smalle snavel in de modder op zoek naar eten. Zo schattig. Het beestje is 's nachts het meest actief, en heeft ook overgevoelige ogen en oren. Foto's nemen in de al verdonkerde ruimte was dus echt ‘not done'.

Dan heb je ook nog de menselijke Kiwi. De inwoners van Nieuw Zeeland. Die hebben ook zo hun eigen kenmerken. Eigenlijk zijn het ( op de Maori's na ) voornamelijk Engelsen ver van huis. Ze rijden links, zijn gek op allerlei pie's en muffins, vieren bonfire night op 5 nov, eten in het weekend veel fish & chips, drinken in pint's, en waar ik meest gek op ben iedereen noemt me 'dear' of 'love'!

In het begin moest ik wel erg wennen aan het binnensmonds gemompel in het Engels, maar daar wen je snel aan. Verder sluiten ze hier bijna elke zin af met: Ssssweeeet! of Ssssweeeet Asssss. Wat zoiets betekend als Cool, of een bevestiging van hetgeen zojuist is voorgesteld.

Verder eindigt elk verhaal of bewering met ' Ay? ' Alsof ze overal een bevestiging voor nodig hebben. Een onzeker volkje is het zeker niet. Vanuit de cultuur en geschiedenis is Nieuw Zeeland een land waar je met trots je volk en land verdedig, en indien nodig veroverd. En dat merk je nu nog.

De zwarte All Blacks vlag hangt echt aan elke boomtak in de meest kleine dorpjes en verlaten gebieden. En begin niet over de grote broer van NZ; Australië. De Kiwi's hebben een hechte haat - liefde verhouding met hun buren. Iedereen is trots op zijn land, streek en dorp. Hoe klein ook. Elk dorp heeft hier zo zijn eigen kenmerk.

Taihope, voor z'n gumboots of wellies. Het enorme standbeeld van de rubber laars is bijna groter dan het dorpje zelf. Town of Bull, a unforget-a-Bull town which is very live-a-bull and hospit-a-bull. Schools are knowledge-a-bull, museums memor-a-bull and there are a places where the food is eat-a-bull.En dan heb je ook nog Ohakune 'Carrot Capital of NZ'. Natuurlijk is de enorme wortel aan het begin van het dorp voor de gelegenheid in het 'All Black' geverfd met de slogan: ' Paint it Black'.

In Nelson heb ik een dag een wijn tour langs een viertal wijngaarden en 1 brouwerij gemaakt. Ik had het geluk om dit met een gezin uit Christchurch te mogen doen. Naast bergen met informatie over aardbevingen, vulkanen en Christchurch heb ik ook de Kiwi beter leren kennen.

Ze hebben een sterke persoonlijkheid en groot zelfvertrouwen. De kiwi's stellen hun onafhankelijkheid erg op prijs, en zijn daardoor ook erg vindingrijk. Waarschijnlijk komt dit allemaal voort uit de geïsoleerde locatie van de Zuid Pacific.

Buiten de 'standaard' vriendelijkheid als 'mate' en 'dear' zijn ze echt oprecht geïnteresseerd en zeer behulpzaam. Wanneer ik in Christchurch arriveer heb ik een adres en telefoonnummer waar ik altijd terecht kan voor hulp, of voor een gezellig biertje. Wie weet? Een TUI drinken bij de Kiwi's thuis. Dat is pas een encounter! Swwwweet Asss!

The Straitsman

Dag 15 - 12 November - Wellington

Een Nederlands tochtje vandaag. Een tocht door Cook Straight. Vernoemd naar James Cook. Echter was de Nederlander Abel Tasman de eerste die Cook Straight beschreef in zijn journals. Hij dacht er met zijn schip niet doorheen te kunnen varen. En daarom heet het nu geen Tasman Straight. Het schip genaamd The Straitsman is gebouwd in Harlingen, heeft een lengte van 124,9 meter en weegt 13,906 ton.

Samen met 400 andere passagiers zal ik hier 3 uur en 20 minuten op doorbrengen. Drie uur en twintig minuten ga ik proberen om niet die witte zakjes te gebruiken. Er liggen er wel erg veel. Erg fijn dat ze er zijn, maar echt een goed teken is het niet. Blijkbaar is het nodig. Ben gek op bootjes en de waterkant, mijn maag is het daar soms alleen niet mee eens. You always want, what you can't get right?

3 uur en 20 minuten tussen het noorder en zuider eiland; halverwege. Halverwege de tijd, halverwege de reis, halverwege mijn notieblok, meer dan halverwege mijn budget ? Een prima moment om even stil te staan bij wat ik eigenlijk allemaal beleefd heb, voordat ik het zuider eiland ga ontdekken.

• Reis naar Auckland
Zo'n 40 uur ben ik onderweg geweest van voordeur tot hostel in Auckland. Mijn eerste uitdaging was al bij het inchecken op Schiphol. Of ik een visum kon overleggen. Een visum? Ter voorbereiding heb ik hier twee keer naar gekeken en deze zou ik niet nodig hebben. Direct peentjes zweten; hoe lang duurt het om dit te regelen? En kan ik mijn vlucht nu wel halen? Om 45 minuten en een aantal kantoortjes korter te beschrijven; ik bleek toch geen visum voor Australië nodig te hebben. Dit omdat ik alleen op de luchthaven van Melbourne bleef. Na een klein stressmomentje konden mijn tas (12 kilo) en ik ( kilo's onbekend ) mee met Emirates.

Bijna verknalde ik het nog door bij de tassencontrole en bodyscan een foto te maken van het bodyscan apparaat. De beveiliging stond direct naast me i.v.m. de privacy van de beveiligs medewerkers. Vriendelijk doch dringend werd gevraagd of ze even de foto's mochten zien. Na het deleten hiervan mocht ik weer verder.

Tijdens de vlucht heb ik me vermaakt met het I.C.E systeem ( informatie, communicatie, entertainment). Een schermpje in de hoofdsteun van de stoel voor me heeft me geholpen om een huilende baby tussen Kula Lumpur en Melbourne te verdragen. Wanneer ik niet meer kon lezen van vermoeidheid, schakelde ik over naar de films, om vervolgens weer wakker te schrikken als de steward kwam vragen wat ik wilde eten.

In Dubai was ik het besef van tijd al helemaal kwijt. De nacht op Melbourne airport heb ik met internet en mp3 overleefd. Dolblij was ik toen de brede douanier in Auckland na het antwoord op de vraag; 'Are you travelling by yourself?' me een fijne vakantie toewenste en me verzekerde : You'll make a lot of friends here, no worries!'

• Auckland
Om mezelf een beetje de tijd te geven om van mijn jetlag bij te komen begon mijn ontdekking van Auckland met twee nachten in een single room in Jucy hotel. Goed verzorgde website, aardige recensies, alleen de realiteit was toch wat anders. Vochtige kamers, toch geen gratis internet, en het licht werkte niet.

In de hoop de jetlag wat te verminderen heb ik de rest van de middag slenterend in de stad doorgebracht. Nadat ik bij de Starbucks in slaap viel was het dan toch echt tijd om mijn bedje op te gaan zoeken.

Na een goede nacht slaap en een stevig engels ontbijt zag de wereld er stukken beter uit. De dag was regenachtig, dus besloot ik het Auckland museum te verkennen. Het is een groot museum en heb me er prima vermaakt. Ik heb een studie gemaakt van de Haka, en gegruweld bij de muis van NZ; de weka.

• Phaia & Cape Reinga
Op het allerlaatste moment kwam ik erachter dat Magic of Kilroy de start van mijn rondreis niet juist had ingepland. Ik stond op de verkeerde datum op de verkeerde bus geboekt. Na een nacht vol met buikpijn van de stress ben ik toch maar op de gok 's ochtends naar het vertrekpunt van de juiste bus gegaan in de hoop dat ik mee kon.

Gelukkig vond Sue alles best, en heeft ze me tijdens de rit honderduit verteld over haar Nieuw- Zeeland. In de bus kon je merken dat het voor de meesten het begin was. Pas tijdens de lunch begint iedereen een beetje te mixen. Ik raakte aan de praat met drie Londenaren, waaronder Jane. Het klikt meteen goed en we besloten samen een dorm te delen in Phaia.

Na een heerlijke lunch op een zonnig terras aan de Bay of Islands gaan we met de timetable aan de slag. Blijkbaar vetrekken er niet iedere dag bussen wat nogal wat vervelend uitpakt in Phaia. In dit kleine dorpje zouden we meteen 4 nachten moeten blijven voor we weer met een Magic bus mee verder kunnen. Met behulp van mijn Lonely Planet en Jane haar engelse accent blijven we 2 nachten in Phaia, en vertrekken we met een andere bus terug naar Auckland.

Maar eerst nog een dagtrip naar Cape Reinga. Het meest noordelijke puntje van Nieuw Zeeland. In een omgebouwde vrachtwagen scheuren we via de snelwegen, 90 mile beach, de zandduinen en tropische stranden naar de witte vuurtoren. Hier komen de stille oceaan en de Tasmaanse zee bij elkaar wat een spectaculair beeld oplevert. Onderweg probeer ik zoveel mogelijk van de stadsnamen in me op te nemen. Prachtig! En omdat de Maori's geen 's kennen in hun taal wordt meervoud weergegeven door woorden twee keer achter elkaar te zetten. Hier klinkt het alleen nog maar exotischer van.

Voordat Jane en ik de volgende dag terug naar Auckland gaan sluiten we in Phaia de dag af met Doria & Chips ( je weet wel dat kleine schattige blauwe visje uit Finding Nemo ) en een flinke fles L&P.

• Roturura
Op weg naar de naar rotte eieren stinkende stad Roturura, stoppen we onderweg in Hobbit Town. Omdat meneer Jackson nogal druk schijnt te zijn met het filmen van de nieuwe film The Hobbit kunnen we het terrein niet op. Er lopen bijna net zoveel beveiligers als schapen rond.Wel een beetje jammer want ik had graag m'n tanden in Viggo Mortensen gezet. In plaats daarvan moet ik het met de lekkerste muffin ooit doen; aardbei met witte chocola. Wel heb ik nog een tijdje met de eigenaar van de boerderij staan praten waar de opnames aan de gang waren. Hij vertelde dat Mr. Jackson op een dag bij hem aanklopte om zaken te doen. Echter zat hij net Rugby te kijken en had geen idee wie Mr. Jackson of the LOTR was. Dus de man heeft rustig eerst de wedstrijd af zitten kijken voordat hij tijd had voor de regisseur. Sterk verhaal waarschijnlijk maar wel leuk.

In Roturora kwam de stank van de geisers je inderdaad tegemoet. Deze zijn we 's avonds ontvlucht door naar een Maori Hangi diner te gaan. Het kwam neer op een nogal toeristisch geheel waarin wat mensen verkleed als maori een dansje deden. Daarna kregen we allemaal een maal uit de grond (Hangi). Het had echt niets met cultuur, of educatie te maken maar we hebben ons prima vermaakt. Uiteindelijk met een groep de avond afgesloten met het kaartspel Jungle Speed. Een was nogal een prima Cheesie afsluiter van een Cheesie dag.
Met een deel van de groep hebben we de volgende dag in Taupo een wandeling langs de langste rivier van Nieuw-Zeeland gemaakt. Na een dip in de hot springs rustig terug naar het hostel gelopen en heel braaf de stapelbedden weer in.

• National Park
Het was vroeg opstaan voor onze trip naar National Park. Zo vroeg dat ik zelfs de zonsopgang heb meegemaakt. 's Middags gingen we van het licht naar het donker in de Waitoma caves op zoek naar glow worms. Ondertussen lijkt er een of andere fransman aan me vastgeplakt te zitten. Bij elke stap die ik zet wil ie weten wat de volgende is, om vervolgens dezelfde activiteit te kunnen ondernemen of hostel te boeken. Toch lastig om af en toe om onaardig te zijn. Kan ik niet zo goed mee uit de voeten.

Eenmaal in YHA National Park aangekomen heb ik eerst vrienden gemaakt met een paar geleende bergschoenen. Deze moesten me ruim 19 km over de berg gaan helpen. Daarna veel nieuwe mensen leren kennen. Samen met een Amerikaan en Italiaan met de mooiste ogen ooit gegeten. De avontuurlijke heren waren inmiddels al 1,5 jaar op reis en zaten vol met leuke verhalen. Voor ik het wist was de avond om.

Voor de Tangariro crossing heb ik heel veel geluk gehad met het weer. John van de receptie gaf aan dat er jaarlijks 70.000 man de berg over gingen, waarvan er slechts 9 gewond terugkwamen. Echter was ik na het eerste kwartier al buiten adem ( wie gaat er dan ook al om 8 uuur in de ochtend wandelen???) dus met slecht weer weet ik niet of ik misschien wel omgekeerd was. Toen ik na oneindig veel trappen omhoog, nog meer trappen omhoog moest en allen op het refrein van 'Dikkertje Dap, klom op de trap' kon komen was ik er al redelijk klaar mee. De tocht omhoog werd echter ruimschoots beloond. Suiker witte sneeuw, Colgate blauwe meren, henna rode kraters. Prachtig! Uiteindelijk kwam ik om 15:45 over de eindstreep met een geschaafde knie en dikke knieën. Maar een belevenis was het wel.

• Wellington
Na een ingelaste zondag in National Park en een dag in de bus kon in niet wachten om Windy Welly in te gaan. Als een van de eerste was mijn check-in afgerond, bed veroverd en opgemaakt, tas neergeknald en gaan!

In 1,5 uur met behulp van de Lonely Planet de basis van de stad verkent. Prachtig! Het heeft echt alles, strand, boulevard, een uitgebreide haven met uitgaansgelegenheid, brede winkelstraten, knusse winkelstraten, prachtige tuinen om in te verdwalen , een hypermodern interactief museum, en de victoria universiteit dus een hoop jongeren en reuring.

Vrijdag was het ineens prachtig mooi weer. Zonovergoten! Heerlijk op de boulevard gezeten, gelopen, gegeten. En me de rest van de dag in de haven vermaakt. Heerlijk! Voelde meteen helemaal thuis. Ik zou het helemaal niet vervelend vinden om hier een half jaartje te studeren. Geweldige stad, Wellywood! Ik hoop dat ik hier nog een keer voor langere tijd kan terugkomen.

"Wellywood"

Dag 14 - 11 November - Wellington

De hoofdstad van NZ heeft van de kiwi’s liefkozend bijnamen gekregen. Bij aankomst in Wellington deed het zijn nickname “Windy Welly” eer aan. Zoals het hoort heb ik als een echte toerist de historische Cable Car de berg opgenomen. Daar werd ik verrast door de Botanische tuinen. Ik heb geen groene vingers, en bloemen zijn écht niet mijn ding, echter dit was erg indrukwekkend.

Geen iette petieterig tuintje met een paar leuk gestekte rozenstruiken. Nee, groene oases, soms bijna jungle achtige taferelen om in te verdwalen. Na een groot deel van de dag in de bus doorgebracht te hebben zijn de tuinen een prima stek om de zon onder te zien gaan.

Binnen een halve dag was ik verkocht. Ik voel me helemaal thuis in Wellington. Dit is mijn stad! Wellington heeft alles. Het is omringd door groen, heeft een spectaculaire haven, maar is nog steeds compact. Een echte slenterstad. Het is levendig, creatief maar weet tegelijkertijd charmant te blijven. Waarschijnlijk door de vele Art deco gebouwen, en gekleurde pandjes zoals in Cuba street. De stranden lijken van goud, en het water in de baai is helderblauw.

Mijn tweede Welly dag was zonovergoten; echt flip flop en factor 50 weer. Veel te mooi om de Weca Cave te bezoeken. Ik zou “Wellywood” verlaten zonder een bezoek te brengen aan het filmmuseum van Peter Jackson. De kiwi’s zijn blij met alle extra inkomsten die de LOTR films nog steeds binnenbrengen voor NZ. Echter klinkt er wel een lichte irritatie door in de verhalen van de locals. “Mr. Jackson makes quite a fuzz”

Op de locatie waar “The Shire” is en wordt gefilmd heb ik een tijdje met de eigenaar van het terrein staan praten. Het was een komisch heerschap in een korte broek op een oude motor. Achterop blijft zijn trouwe viervoeter netjes in balans staan terwijl ze samen door het landschap heen scheuren. De buschauffeur vertelde in de bus al dat de oude man geen idee had wie Peter Jackson was en had nog nooit van de The Lord of The Rings gehoord. De eerste keer dat meneer Jackson aan de deur kwam voor zaken, was hij Rugby aan het kijken en heeft hem laten wachten totdat de wedstrijd voorbij was. Pas daarna werd de deal gesloten.

Toen P.J. weer aan de deur kwam voor het filmen van The Hobbit was hij meer dan welkom. De boer wilde nog wel een keer op een cruiseschip naar Europa betaald van de Hollywood dollars. En zo af en toe komen Frodo en Gandalf in de helikopter aanvliegen voor het filmen van een scene en een kop thee. Stiekem vind de oude baas het allemaal wel gezellig volgens mij.

Meneer Jackson heeft het land goed in zijn greep. Het terrein van de oude baas heeft bijna net zoveel beveiliging als schapen rondlopen, en de ferry’s tussen de twee eilanden zijn regelmatig goed volgeladen met filmmateriaal en paarden voor de nieuwe film “The Hobbit”.

“Wellywood” is erg blij dat ze wederom de première van de film hebben binnengehaald. Ondanks dat alle bovenleidingen van de elektrische bussen voor de vierde keer naar beneden worden gehaald om de wereld te laten zien hoe mooi Wellington wel niet is. Ik geef ze groot gelijk! Ik hoop hier ooit nog een keer terug te komen. Misschien is een half jaar studeren aan de Victoria University wel wat voor mij. Ik kan niet wachten tot mijn volgende bezoek. Het was genieten van mijn eerste stap in de wind, tot de laatste flip flop naar de ferry.

Paper and Cards

Dag 13 / 10 november 2011 / Ergens tussen Town of Bulls en Wellington

Wij 'dutchies' hebben blijkbaar slogans nodig als 'Een beter milieu begint bij jezelf' en 'Met hetzelfde gemak, gooi je het in de afvalbak'.

Hier in NZ lijkt dat niet nodig te zijn. Het besef van natuurbehoud lijkt in elke Kiwi ingebakken te zitten. Waar in Nederland de sigarettenpeuken voor het kantoorpand verspreid liggen ( ondanks dat er een speciale asbak bij de ingang staat ) wordt je hier als toerist op het hart gedrukt om de peuken mee terug te nemen naar de bus. Ook de klokhuizen en bananenschillen gaan de prullenbak in. Ze zijn hier als de dood voor ongedierte die het natuurlijk evenwicht uit balans brengen.

Ik zie mezelf niet als een geiten wollen sokken type, maar de natuurbewuste lifestyle werkt aanstekelijk. Ik bewonder en respecteer het zeer. Daarom draag ik graag mijn steentje bij. Mijn lege blikjes L&P ( de eerste box met 12 st. zijn er inmiddels doorheen) en flesjes water lever ik al apart in. En in Tongariro National Park heb ik de hele dag met een klokhuis en twee bananenschillen rondgelopen. Het gaat al bijna vanzelf.

Daarom was ik zeer verbaasd dat we op de 90 mile beach (officiële snelweg over het strand) met 100 mile an hour het strand over mochten scheuren. Volgens 'Dice' de buschauffeur was het geen probleem. Bij de volgende vloed zouden onze sporen weer uitgewist zijn. Helaas kan die ene zeemeeuw die net niet op tijd weg was voor de bus dit niet meer meemaken.

Ook de hostels proberen de backpackers een steentje bij te laten dragen d.m.v. recyclen. Van lege blikjes en oude kleding tot een 'pig basket' voor alle etensresten. In YHA Taupo hebben ze door dat wellicht niet iedere toerist zit te wachten op het ' be green' verhaal, en proberen er daarom maar een leuke draai aan te geven.

Tussen de 25 opties om te recyclen hing deze 'Paper and Card' ook aan de muur. Bij mij en enkele andere reizigers heeft het in ieder geval een glimlach opgeleverd;

Paper and card

Should be recycled because they're made from forests.

If we've learned anything from Disney, it is that forests are full of love, anthropomorphized creatures, such as bunny rabbits and deer. Are you going to tell Bambi he has no home to go back to?