Dag 14 - 11 November - Wellington

De hoofdstad van NZ heeft van de kiwi’s liefkozend bijnamen gekregen. Bij aankomst in Wellington deed het zijn nickname “Windy Welly” eer aan. Zoals het hoort heb ik als een echte toerist de historische Cable Car de berg opgenomen. Daar werd ik verrast door de Botanische tuinen. Ik heb geen groene vingers, en bloemen zijn écht niet mijn ding, echter dit was erg indrukwekkend.

Geen iette petieterig tuintje met een paar leuk gestekte rozenstruiken. Nee, groene oases, soms bijna jungle achtige taferelen om in te verdwalen. Na een groot deel van de dag in de bus doorgebracht te hebben zijn de tuinen een prima stek om de zon onder te zien gaan.

Binnen een halve dag was ik verkocht. Ik voel me helemaal thuis in Wellington. Dit is mijn stad! Wellington heeft alles. Het is omringd door groen, heeft een spectaculaire haven, maar is nog steeds compact. Een echte slenterstad. Het is levendig, creatief maar weet tegelijkertijd charmant te blijven. Waarschijnlijk door de vele Art deco gebouwen, en gekleurde pandjes zoals in Cuba street. De stranden lijken van goud, en het water in de baai is helderblauw.

Mijn tweede Welly dag was zonovergoten; echt flip flop en factor 50 weer. Veel te mooi om de Weca Cave te bezoeken. Ik zou “Wellywood” verlaten zonder een bezoek te brengen aan het filmmuseum van Peter Jackson. De kiwi’s zijn blij met alle extra inkomsten die de LOTR films nog steeds binnenbrengen voor NZ. Echter klinkt er wel een lichte irritatie door in de verhalen van de locals. “Mr. Jackson makes quite a fuzz”

Op de locatie waar “The Shire” is en wordt gefilmd heb ik een tijdje met de eigenaar van het terrein staan praten. Het was een komisch heerschap in een korte broek op een oude motor. Achterop blijft zijn trouwe viervoeter netjes in balans staan terwijl ze samen door het landschap heen scheuren. De buschauffeur vertelde in de bus al dat de oude man geen idee had wie Peter Jackson was en had nog nooit van de The Lord of The Rings gehoord. De eerste keer dat meneer Jackson aan de deur kwam voor zaken, was hij Rugby aan het kijken en heeft hem laten wachten totdat de wedstrijd voorbij was. Pas daarna werd de deal gesloten.

Toen P.J. weer aan de deur kwam voor het filmen van The Hobbit was hij meer dan welkom. De boer wilde nog wel een keer op een cruiseschip naar Europa betaald van de Hollywood dollars. En zo af en toe komen Frodo en Gandalf in de helikopter aanvliegen voor het filmen van een scene en een kop thee. Stiekem vind de oude baas het allemaal wel gezellig volgens mij.

Meneer Jackson heeft het land goed in zijn greep. Het terrein van de oude baas heeft bijna net zoveel beveiliging als schapen rondlopen, en de ferry’s tussen de twee eilanden zijn regelmatig goed volgeladen met filmmateriaal en paarden voor de nieuwe film “The Hobbit”.

“Wellywood” is erg blij dat ze wederom de première van de film hebben binnengehaald. Ondanks dat alle bovenleidingen van de elektrische bussen voor de vierde keer naar beneden worden gehaald om de wereld te laten zien hoe mooi Wellington wel niet is. Ik geef ze groot gelijk! Ik hoop hier ooit nog een keer terug te komen. Misschien is een half jaar studeren aan de Victoria University wel wat voor mij. Ik kan niet wachten tot mijn volgende bezoek. Het was genieten van mijn eerste stap in de wind, tot de laatste flip flop naar de ferry.