Dag 15 - 12 November - Wellington

Een Nederlands tochtje vandaag. Een tocht door Cook Straight. Vernoemd naar James Cook. Echter was de Nederlander Abel Tasman de eerste die Cook Straight beschreef in zijn journals. Hij dacht er met zijn schip niet doorheen te kunnen varen. En daarom heet het nu geen Tasman Straight. Het schip genaamd The Straitsman is gebouwd in Harlingen, heeft een lengte van 124,9 meter en weegt 13,906 ton.

Samen met 400 andere passagiers zal ik hier 3 uur en 20 minuten op doorbrengen. Drie uur en twintig minuten ga ik proberen om niet die witte zakjes te gebruiken. Er liggen er wel erg veel. Erg fijn dat ze er zijn, maar echt een goed teken is het niet. Blijkbaar is het nodig. Ben gek op bootjes en de waterkant, mijn maag is het daar soms alleen niet mee eens. You always want, what you can't get right?

3 uur en 20 minuten tussen het noorder en zuider eiland; halverwege. Halverwege de tijd, halverwege de reis, halverwege mijn notieblok, meer dan halverwege mijn budget ? Een prima moment om even stil te staan bij wat ik eigenlijk allemaal beleefd heb, voordat ik het zuider eiland ga ontdekken.

• Reis naar Auckland
Zo'n 40 uur ben ik onderweg geweest van voordeur tot hostel in Auckland. Mijn eerste uitdaging was al bij het inchecken op Schiphol. Of ik een visum kon overleggen. Een visum? Ter voorbereiding heb ik hier twee keer naar gekeken en deze zou ik niet nodig hebben. Direct peentjes zweten; hoe lang duurt het om dit te regelen? En kan ik mijn vlucht nu wel halen? Om 45 minuten en een aantal kantoortjes korter te beschrijven; ik bleek toch geen visum voor Australië nodig te hebben. Dit omdat ik alleen op de luchthaven van Melbourne bleef. Na een klein stressmomentje konden mijn tas (12 kilo) en ik ( kilo's onbekend ) mee met Emirates.

Bijna verknalde ik het nog door bij de tassencontrole en bodyscan een foto te maken van het bodyscan apparaat. De beveiliging stond direct naast me i.v.m. de privacy van de beveiligs medewerkers. Vriendelijk doch dringend werd gevraagd of ze even de foto's mochten zien. Na het deleten hiervan mocht ik weer verder.

Tijdens de vlucht heb ik me vermaakt met het I.C.E systeem ( informatie, communicatie, entertainment). Een schermpje in de hoofdsteun van de stoel voor me heeft me geholpen om een huilende baby tussen Kula Lumpur en Melbourne te verdragen. Wanneer ik niet meer kon lezen van vermoeidheid, schakelde ik over naar de films, om vervolgens weer wakker te schrikken als de steward kwam vragen wat ik wilde eten.

In Dubai was ik het besef van tijd al helemaal kwijt. De nacht op Melbourne airport heb ik met internet en mp3 overleefd. Dolblij was ik toen de brede douanier in Auckland na het antwoord op de vraag; 'Are you travelling by yourself?' me een fijne vakantie toewenste en me verzekerde : You'll make a lot of friends here, no worries!'

• Auckland
Om mezelf een beetje de tijd te geven om van mijn jetlag bij te komen begon mijn ontdekking van Auckland met twee nachten in een single room in Jucy hotel. Goed verzorgde website, aardige recensies, alleen de realiteit was toch wat anders. Vochtige kamers, toch geen gratis internet, en het licht werkte niet.

In de hoop de jetlag wat te verminderen heb ik de rest van de middag slenterend in de stad doorgebracht. Nadat ik bij de Starbucks in slaap viel was het dan toch echt tijd om mijn bedje op te gaan zoeken.

Na een goede nacht slaap en een stevig engels ontbijt zag de wereld er stukken beter uit. De dag was regenachtig, dus besloot ik het Auckland museum te verkennen. Het is een groot museum en heb me er prima vermaakt. Ik heb een studie gemaakt van de Haka, en gegruweld bij de muis van NZ; de weka.

• Phaia & Cape Reinga
Op het allerlaatste moment kwam ik erachter dat Magic of Kilroy de start van mijn rondreis niet juist had ingepland. Ik stond op de verkeerde datum op de verkeerde bus geboekt. Na een nacht vol met buikpijn van de stress ben ik toch maar op de gok 's ochtends naar het vertrekpunt van de juiste bus gegaan in de hoop dat ik mee kon.

Gelukkig vond Sue alles best, en heeft ze me tijdens de rit honderduit verteld over haar Nieuw- Zeeland. In de bus kon je merken dat het voor de meesten het begin was. Pas tijdens de lunch begint iedereen een beetje te mixen. Ik raakte aan de praat met drie Londenaren, waaronder Jane. Het klikt meteen goed en we besloten samen een dorm te delen in Phaia.

Na een heerlijke lunch op een zonnig terras aan de Bay of Islands gaan we met de timetable aan de slag. Blijkbaar vetrekken er niet iedere dag bussen wat nogal wat vervelend uitpakt in Phaia. In dit kleine dorpje zouden we meteen 4 nachten moeten blijven voor we weer met een Magic bus mee verder kunnen. Met behulp van mijn Lonely Planet en Jane haar engelse accent blijven we 2 nachten in Phaia, en vertrekken we met een andere bus terug naar Auckland.

Maar eerst nog een dagtrip naar Cape Reinga. Het meest noordelijke puntje van Nieuw Zeeland. In een omgebouwde vrachtwagen scheuren we via de snelwegen, 90 mile beach, de zandduinen en tropische stranden naar de witte vuurtoren. Hier komen de stille oceaan en de Tasmaanse zee bij elkaar wat een spectaculair beeld oplevert. Onderweg probeer ik zoveel mogelijk van de stadsnamen in me op te nemen. Prachtig! En omdat de Maori's geen 's kennen in hun taal wordt meervoud weergegeven door woorden twee keer achter elkaar te zetten. Hier klinkt het alleen nog maar exotischer van.

Voordat Jane en ik de volgende dag terug naar Auckland gaan sluiten we in Phaia de dag af met Doria & Chips ( je weet wel dat kleine schattige blauwe visje uit Finding Nemo ) en een flinke fles L&P.

• Roturura
Op weg naar de naar rotte eieren stinkende stad Roturura, stoppen we onderweg in Hobbit Town. Omdat meneer Jackson nogal druk schijnt te zijn met het filmen van de nieuwe film The Hobbit kunnen we het terrein niet op. Er lopen bijna net zoveel beveiligers als schapen rond.Wel een beetje jammer want ik had graag m'n tanden in Viggo Mortensen gezet. In plaats daarvan moet ik het met de lekkerste muffin ooit doen; aardbei met witte chocola. Wel heb ik nog een tijdje met de eigenaar van de boerderij staan praten waar de opnames aan de gang waren. Hij vertelde dat Mr. Jackson op een dag bij hem aanklopte om zaken te doen. Echter zat hij net Rugby te kijken en had geen idee wie Mr. Jackson of the LOTR was. Dus de man heeft rustig eerst de wedstrijd af zitten kijken voordat hij tijd had voor de regisseur. Sterk verhaal waarschijnlijk maar wel leuk.

In Roturora kwam de stank van de geisers je inderdaad tegemoet. Deze zijn we 's avonds ontvlucht door naar een Maori Hangi diner te gaan. Het kwam neer op een nogal toeristisch geheel waarin wat mensen verkleed als maori een dansje deden. Daarna kregen we allemaal een maal uit de grond (Hangi). Het had echt niets met cultuur, of educatie te maken maar we hebben ons prima vermaakt. Uiteindelijk met een groep de avond afgesloten met het kaartspel Jungle Speed. Een was nogal een prima Cheesie afsluiter van een Cheesie dag.
Met een deel van de groep hebben we de volgende dag in Taupo een wandeling langs de langste rivier van Nieuw-Zeeland gemaakt. Na een dip in de hot springs rustig terug naar het hostel gelopen en heel braaf de stapelbedden weer in.

• National Park
Het was vroeg opstaan voor onze trip naar National Park. Zo vroeg dat ik zelfs de zonsopgang heb meegemaakt. 's Middags gingen we van het licht naar het donker in de Waitoma caves op zoek naar glow worms. Ondertussen lijkt er een of andere fransman aan me vastgeplakt te zitten. Bij elke stap die ik zet wil ie weten wat de volgende is, om vervolgens dezelfde activiteit te kunnen ondernemen of hostel te boeken. Toch lastig om af en toe om onaardig te zijn. Kan ik niet zo goed mee uit de voeten.

Eenmaal in YHA National Park aangekomen heb ik eerst vrienden gemaakt met een paar geleende bergschoenen. Deze moesten me ruim 19 km over de berg gaan helpen. Daarna veel nieuwe mensen leren kennen. Samen met een Amerikaan en Italiaan met de mooiste ogen ooit gegeten. De avontuurlijke heren waren inmiddels al 1,5 jaar op reis en zaten vol met leuke verhalen. Voor ik het wist was de avond om.

Voor de Tangariro crossing heb ik heel veel geluk gehad met het weer. John van de receptie gaf aan dat er jaarlijks 70.000 man de berg over gingen, waarvan er slechts 9 gewond terugkwamen. Echter was ik na het eerste kwartier al buiten adem ( wie gaat er dan ook al om 8 uuur in de ochtend wandelen???) dus met slecht weer weet ik niet of ik misschien wel omgekeerd was. Toen ik na oneindig veel trappen omhoog, nog meer trappen omhoog moest en allen op het refrein van 'Dikkertje Dap, klom op de trap' kon komen was ik er al redelijk klaar mee. De tocht omhoog werd echter ruimschoots beloond. Suiker witte sneeuw, Colgate blauwe meren, henna rode kraters. Prachtig! Uiteindelijk kwam ik om 15:45 over de eindstreep met een geschaafde knie en dikke knieën. Maar een belevenis was het wel.

• Wellington
Na een ingelaste zondag in National Park en een dag in de bus kon in niet wachten om Windy Welly in te gaan. Als een van de eerste was mijn check-in afgerond, bed veroverd en opgemaakt, tas neergeknald en gaan!

In 1,5 uur met behulp van de Lonely Planet de basis van de stad verkent. Prachtig! Het heeft echt alles, strand, boulevard, een uitgebreide haven met uitgaansgelegenheid, brede winkelstraten, knusse winkelstraten, prachtige tuinen om in te verdwalen , een hypermodern interactief museum, en de victoria universiteit dus een hoop jongeren en reuring.

Vrijdag was het ineens prachtig mooi weer. Zonovergoten! Heerlijk op de boulevard gezeten, gelopen, gegeten. En me de rest van de dag in de haven vermaakt. Heerlijk! Voelde meteen helemaal thuis. Ik zou het helemaal niet vervelend vinden om hier een half jaartje te studeren. Geweldige stad, Wellywood! Ik hoop dat ik hier nog een keer voor langere tijd kan terugkomen.